'Heritage Not Hate'

Niektórym powinno dać do myślenia.

Johann August Heinrich Heros von Borcke

 

Artykuł pana Ryszarda Romanowskiego o tak ważnej dla naszego regimentu arcyciekawej postaci konfederackiego oficera.  Wszystkich rozpoczynającym swą przygodę z ACW pragnę poinformować, że fakt, iż grób Heros ‘a  von Borcke znajduje się w naszym kraju jest ewenementem na skale europejską, drugiego tak ważnego miejsca związanego z historią wojny secesyjnej nie ma na naszym kontynencie.

Patrol 14th Louisiana  przy mauzoleum Von Borcke.

Słowniczek: Abatis

Witamy w pierwszej (i miejmy nadzieje nie ostatniej) części naszego słowniczka pojęć związanych z wojną secesyjną. Warto zacząć od litery A (kolejność alfabetyczna w dalszych odcinkach zachowana raczej nie będzie). A jak...

ABATIS

Popularny w czasie wojny secesyjnej rodzaj umocnień polowych wykonany z powalonych drzew. Zaostrzone czubki drzew skierowane były w stronę przeciwnika. Czasem pozostawiono gałęzie, by stanowiły dodatkowa przeszkodę dla szturmujących.

wikimedia.org

Tak na przykład wyglądał abatis na umocnieniach federalnych wokół Petersburga.

Library of Congress

W czasie bitwy o Franklin żołnierze federalni użyli do stworzenia abatisu żółtnicy pomarańczowej (ang.: orange osage). Drzewo to ma gęsto koronę, a jego gałęzie posiadają długie i ostre kolce.

Gałęzie te stosowano jako naturalny drut kolczasty. Pod Franklin pokonanie wykonanego z nich abatisu dla konfederackich żołnierzy praktycznie było niemożliwe. 

Co ciekawe w Armii Stanów Zjednoczonych i Korpusie Marines po dziś dzień szkoli się żołnierzy w wykonaniu abatisu, jako formy blokowania dróg.

Uśmiechnij się...

Civil War...Star Wars...cholera, muszę wyraźniej pisać w kalendarzu...

fold3.com

Polecam to przebogate źródło wiedzy o wojnie secesyjnej, ale nie tylko wszystkim zainteresowanym.  Prawdziwą gratkę stanowią dokumenty dotyczące pułkownika Sułakowskiego, wśród nich także takie skreślone jego ręką. W kwietniu dostęp do archiwum gratis.

Gdy piosenka szła na wojnę. Dixie

Pośród utworów związanych z okresem wojny secesyjnej nie ma chyba bardziej rozpoznawalnego od  Dixie. Zadziwiające jest, jaką drogę przemierzyła ta pieśń poczynając od okresu, gdy była lekką wręcz kabaretową piosenką poprzez czas wojny, gdy to stała się nieoficjalnym hymnem Konfederacji śpiewana w podniosłych chwilach aż po czasy bardziej współczesne, kiedy to wielu starało się sprowadzić ją jedynie do roli niechlubnego reliktu minionych czasów. 

Od samego początku jej istnienia wiąże się z Dixie wiele ciekawych faktów. Przyjmuje się, że utwór powstał około 1859. Znakomita większość źródeł przypisuje autorstwo Dixie Danielowi Decaturowi Emmettowi. Prawa autorskie przypisywał sobie także William Shakespeare Hays, amerykański poeta rodem z Południa, któremu jednak nie udało się udowodnić ich oficjalnie przed swą śmiercią. Zupełne kuriozum stanowi fakt, iż cztery lata po śmierci Emeretta w 1908 roku aż 37 osób zgłaszało zastrzeżenia do praw autorskich.

 Oficjalna publikacja utworu (pod tytułem "I Wish I Was in Dixie's Land") nastąpiła 21 czerwca 1860 nakładem wydawnictwa Firth, Pond & Company.  Dixie zyskała on ogromną popularność stając się wręcz XIX wiecznym mega hitem, jej fanem był nawet Lincoln, użyta została w jego kampanii wyborczej w 1860 r. Paradoksem jest, iż tego samego roku stanowiła oprawę muzyczną podczas głosowania za secesją Karoliny Południowej.  W lutym 1861 grana była podczas inauguracji prezydentury Jeffersona Davisa. Powstało wiele przeróbek Dixie mające wydźwięk zdecydowanie pro-secesyjny jak i pro-jankeski. 

W nowoczesnym i „postępowym” wieku XX Dixie przez wielu nie słusznie percypowana była jedynie, jako symbol wstecznictwa i szowinizmu, i tym razem pieśń wzbudziła nowe kontrowersje gdyż równie liczne grona zaliczyły ją do pereł spuścizny kulturowej.

Zamach na Abrahama Lincolna. 14.04.1865.

12.04- inne rocznice i zachęta do lektury.

1862

Z stacji kolejowej w Big Shanty w Georgii grupa federalnych żołnierzy porwało lokomotywę "General". Pościg za nią przejdzie do historii jako "Wielki pościg lokomotyw" i jest jedną z najbardziej niezwykłych tajnych operacji wojny secesyjnej. Odegrała także niemałą rolę w historii kinematografii, stając się kanwą dla genialnej komedii z Busterem Ketonem. 

O tych wydarzeniach można przeczytać w wydanej w Polsce książce "Wielki pościg za lokomotywą. Rajd Andrewsa 1862." 

Warto sięgnąć po pracę Russella S. Bondsa "Stealing the General. The Gret Locomotive Chase and the First Medal of Honor.", która bardzo dokładnie przedstawia same wydarzenia, jak i niezwykłe (i często tragiczne) losy porywaczy lokomotywy. No i co z tym ma wspólnego najwyższe amerykańskie odznaczenie wojskowe-Medal Honoru.

1864

Masakra czarnoskórych żołnierzy Unii  w Forcie Pillow. 

Te tragiczne i budzące do dziś spore kontrowersje i spory wydarzenia opisuje w swej książce młody i zdolny polski historyk Michał Staniszewski. 

1865

Mobile w Alabamie zdobyte przez wojska federalne. 

Preludium 12.04.1861 Fort Sumter

Budowę fort Sumter rozpoczęto  1827, po ogłoszeniu secesji w 1860 fort znalazł sie na terytorium nowo powstałego państwa  Skonfederowanych Stanów Ameryki. Rząd Konfederacji uznał fort za swą własność i domagał sie jego zwrotu od władz USA. Bezskuteczne starania trwały do 11 kwietnia 1861 kiedy to generał P.G.T. Beauregard dowodzący wojskami Konfederacji w Charleston zwrócił się do dowódcy Fortu Sumter majora R. Andersona z ultimatum w którym domagał się poddania twierdzy. Anderson odmówił, ale brak zapasów zmusił go do zadeklarowania, iż podda twierdzę 15 kwietnia. Beauregard uznał tę odpowiedź za niesatysfakcjonującą i 12 kwietnia o godzinie 4.30 nakazał rozpoczęcie ostrzału fortu. Drugiego dnia, major  Anderson poddał twierdzę. Fort pozostał w rękach konfederatów prawie do końca wojny, pomimo kilku prób zdobycia go przez siły Unii.Konfederaci opuścili fort dopiero 17 lutego 1865, gdy armia Shermana  kontynuująca swój haniebny marsz dotarła do Charleston.

Appotomax.

9 kwietnia 1865 roku, po latach walk, poddała się Armia Północnej Virginii  dowodzona przez generała Lee. W jej szeregach między innymi to co pozostało z 14. Pułku Piechoty z Luizjany. Koniec Skonfederowanych Stanów Ameryki był już nieuchronny.

W ostatnim rozkazie do swych żołnierzy (General Order No. 9) generał  Lee napisał:

"Na podstawie zawartych porozumień oficerowie i żołnierze mogą powrócić do swych domów i pozostać tam do czasu wymiany. Zabierzecie ze sobą satysfakcje wynikającą  z pewności iż wasz obowiązek wiernie wypełniliście; a ja zanoszę modły do miłościwego Boga by otoczył Was swym błogosławieństwem i opieką."

Shiloh

W rocznicę drugiego dnia bitwy pod Shiloh, mały filmik z zeszłorocznej, rocznicowej, rekonstrukcji tej batalii.

Witamy!!!

Witamy na blogu 14. Ochotniczego Pułku Piechoty z Luizjany!

Jesteśmy grupą pasjonatów amerykańskiej wojny domowej i odtwarzamy regiment piechoty Konfederacji, który powstał z inicjatywy Polaków. Na łamach tego bloga, który jest uzupełnieniem naszej strony internetowej (na którą serdecznie zapraszamy, można tam znaleźć mnóstwo artykułów, forum, a dla chętnych warunki przystąpienia do nas), chcemy prezentować na bieżąco sprawy, jakimi żyje nasz pułk. Relacje i zdjęcia z imprez rekonstrukcyjnych, informacje o historii wojny secesyjnej, ciekawostki, po prostu wszystko co może zainteresować miłośników historii. 

Planujemy stałe działy dotyczące rocznic i stworzenie małego słowniczka pojęć wojny secesyjnej. Jesteśmy otwarci na sugestie Czytelników, co chętnie widzieli by na naszych łamach. 

Życzcie nam powodzenia .